Eindelijk : mijn verslag van mijn avonturen tussen Visé en Maastricht...
Zoals aangekondigd begint de dag vroeg. De rit naar Visé verloopt
vlotjes, en om halfacht kan ik in de sporthal van het Waals dorpje twijfelen of het lange of
korte mouwen, lange of korte broek moet worden. Leuk dorpje trouwens,
Visé, maar vlak is het niet : de sporthal bevindt zich zo'n veertig meter hoger dan de start. Wat als de marathon ook zo'n hellingen bevat ? De chauffeur van de shuttle stelt me gerust : het is een vlakke marathon. Dat vlak in Wallonië net iets anders betekent dan in ons landsgedeelte, dan zal ik later nog wel ervaren.
Na het afhalen van het rugnummer, het inschrijven van de fiets, en de andere beslommeringen is het al tijd voor een opwarmingetje. Letterlijk en figuurlijk : gelukkig schijnt het zonnetje al. Dan gaat het richting start, en nog voor 9uur weerklinkt het startschot al.
Een eerste korte lus doorheen de straten brengt ons na een kilometer terug aan de start, dan komt er een grotere lus richting Luik. Omdat die eerste meters al niet vlak waren heb ik het tempo nog niet vast, en na 2km blijkt dat ik te snel weg ben. Zoals meestal, trouwens, maar nu laat ik me wel terugzakken, en volg secuur mijn hartslag : in een eerste fase rond de 148, daarna stijgt die wat tot 154. Snelheid is zoals gepland iets onder de 12km/u, namelijk 5:07. Ik loop heel vlotjes, maar weersta aan de neiging om aan te klampen bij de lopers die me inhalen. Na 6 kilometer lijken de posities ingenomen, want er wordt niet meer ingehaald. Wat natuurlijk ook te maken heeft met het gering aantal deelnemers (500-tal), vergeleken met de grote stadsmarathons.
Toch vind ik een metgezel, waarmee ik bijna 15km zal lopen. Eerst hij op kop, daarna neem ik over. Er staat een licht briesje uit het Noorden.
De fietsers staan ons op te wachten aan kilometer 13, en ja, daar is mijn vrouwtje ook bij. De temperatuur is ondertussen opgelopen tot dat van een mooie lentedag. Het was een goede keuze om in korte outfit en met pet te starten.
Stilletjesaan halen we een andere loper in. We spelen een soort omgekeerde jojo : telkens we in zijn spoor komen, versnelt hij eventjes. En dus los ik, want ik hou mijn tempo vlak. Om hem een paar honderd meter verder terug te pakken te krijgen. Waardoor hij terug versnelt, enz. Dit spelletje duurt algauw een paar kilometer. Tot aan kilometer 20, dan ben ik het spelletje beu en plaats ik zelf een beslissende versnelling. Hij heeft het nog lastig gehad, te zien aan de resultaten..
Maar ik ben vertrokken, en de volgende 15 kilometer heb ik een gemiddeld tempo rond de 12,5km/u. Ik haal daarmee de een na de andere loper op. We lopen door de straten van Maastricht, het is bij momenten effen zoeken welke kant we op moeten. En er moet toch geregeld een meterje omhoog of een paar meters omlaag gelopen worden, doorheen de stad. Vrij bochtig ook, maar het heeft geen effect op mijn tempo. Mijn hartslag is ondertussen wel opgelopen tot boven de 165, zelfs 170.
We steken de Maas over via de
oudste brug van Nederland, en verlaten Maastricht via de dijk in zuidelijke richting. Er zijn hier geen bochten meer : het zijn lange, lange rechte stukken, langs Maas, veld of boomgaard. Maar Annie is er om me aan te moedigen, en me geregeld een drankje of druivensuiker toe te stoppen. Ze is een echte steun (eenmaal ze geleerd heeft de binnenbochten voor mij te laten. :-) )
Ik kom aan kilometer 30. Tot hier was de aanloop, want
nu begint de echte marathon ! Ik zie het zitten: nog een uur en ik ben aan de finish. De benen beginnen wel zwaar te worden, maar mijn tempo blijft nagenoeg ongewijzigd : ik heb een prettige cadans, en de aanmaningen van Annie om het iets rustiger te doen helpen niet.
De twee minuten die ik in de eerste helft trager liep (1:47') omdat ik een negatieve split nastreef, heb ik ondertussen grotendeels teruggewonnen. Als ik op klokslag 12uur op 36km ben, besef ik dat die ene minuut nog inhalen (voor de 195meter bovenop de 42km) moeilijk wordt, en ik stel mezelf al tevreden met een snelheid van 12km/u ofwel 3:31'.
Plots wordt ik voorbijgezoefd door een concurrent. En daarna nog één, en dan een heel goepje. Mijn euro valt : het zijn geen concurrenten maar de kopgroep van de halve marathon, met wie we de laatste 8 kilometer van het parcours delen. Opeens is de rust weg : geen enkele loper had me de voorbije 25km ingehaald, en zelf had ik er een enkele tientallen voorbij gestoken in de tweede helft. Maar nu lopen meerdere wedstrijden dooreen, dat maakt het verwarrend..
De brug over de A2-snelweg doet pijn, het tempo zakt, maar ik herneem het aan de andere kant van de brug.
Iets verder, net over de Belgische grens (aan km 38) houden mijn benen het echter voor bekeken : ik sta stil voor ik het goed besef. Het duurt eventjes voor ik weer op gang geraak. De benen doen echt pijn, maar ik probeer vol te houden. Nog 4 kilometer te gaan. Eén kilometer gaat het goed, maar dan wordt de weg vals-plat. Geen echte helling, maar een hele tijd lichtjes naar boven. Ik stop een tweede maal, we zijn aan kilometer 40. En boven stop ik een derde maal.
Maar echt boven zijn we niet, want na de bocht ligt alweer een stuk vals-plat. Is dit nu gezichtsbedrog, of hebben ze de hoogtemeters voor de finale gehouden ? De benen zijn helemaal leeg, en wat Annie ook probeert, ik kom maar met veel moeite vooruit. Om zelfs een vierde maal te stoppen. Dedju. En net daar staat de fotograaf alles te vereeuwigen, zeker.
Kostbare minuten worden zo verloren, en meerdere marathonlopers lopen me voorbij.
Gelukkig zijn de laatste 300m naar beneden. Ik ben blij om de finish te passeren, maar verschiet toch van mijn eindtijd : 3uur 36 minuten 40 seconden. Heb ik dan 6 minuten verloren in 4 kilometer ?
Ik moet wel zeggen dat mijn gps kortere kilometers mat dan de
officiële kilometeraanduidingen. Gaandeweg liep het verschil op tot zo'n
250meter. Misschien was deze marathon dus gewoon te lang?
Ik ben dan wel teleurgesteld (waar ging het fout ? wat moet ik beter doen ?), maar het is toch nog gezellig vertoeven in Visé : de Luikse leerling-kinesisten nemen met z'n tweeën uitgebreid mijn benen onder handen, en achteraf genieten we van het lekkers van de plaatselijke frituur. Het hele dorp profiteert van het mooie weer en de terrasjes zitten overvol. Uiteindelijk laat ik me naar de sporthal brengen door de shuttle, terwijl Annie op haar beurt moeite heeft met de hellingen, met de fiets dan.
Ik zal me moeten bezinnen wat er met de benen (of in het hoofd?) scheelde, om toch ooit eens onder de 3u30 te geraken. (3u20 lijkt me na vandaag oneindig buiten bereik).
Maar anderzijds zal dit avontuur me bijblijven wegens de prettige kanten.
Want die goede kanten zijn er ook :
OK, een marathon loop je tegen jezelf, niet tegen anderen. Maar ter illustratie dat ik niet de enige ben die last had op het einde, spreken
de tussenresultaten. Op de zowat 500 deelnemers was ik 230e na 10 kilometer (en ook na de 20 kilometer). Na mijn versnelling op km20 was ik een kilometer verder (halfweg) al 221e, en 200e na 30km. Zelfs met mijn vier armzalige kilometers heb ik in het laatste kwart nog plaatsen gewonnen, om als 189e over de streep te komen.
Diezelfde tussenresultaten bevestigen ook dat ik mijn tempo kan aanhouden :11,7km/u voor zowel het eerste als het tweede kwart, en 12,5km/u vanaf daar tot ergens aan kilometer 36. En de rest vergeten we dan even..
Het beperkt deelnemersveld heeft als nadeel dat je veelal alleen loopt. Maar het voordeel is dan weer dat de officiële fotografen tijd hebben voor elke loper. Dit levert een hele serie foto's op van me, waaronder een paar mooie. Ik publiceer er wel één als ik ze in het juiste formaat krijg.
Maar helemaal alleen was ik nooit. Fietsbegeleiding is op de meeste marathons niet toegelaten, maar hier waren de voordelen duidelijk : ik hoefde niets zelf te dragen en werd op mijn wenken bediend. Wat moet een mens meer ? Nogmaals bedankt, schatje.
Het is de eerste keer dat ik in Wallonië liep. Nochtans is Visé minder ver weg dan pakweg Oostende. Het leuke eraan is dat er (op de kortere afstanden) twee andere lopers met
dezelfde familienaam als ik deelnamen, wat in Vlaanderen niet snel gebeurt.
Ook het Nederlands dat op de website te lezen valt, is bij momenten grappig. Bijvoorbeeld ter promotie van de streekproducten staat er : "Valorisatie van de regionale producten waarbij men hoopt onvergetelijke momenten van gezelligheid te beleven."
Onvergetelijke momenten van gezelligheid : daarvoor moet men inderdaad in Visé zijn...
Mijn vrouw en ik hopen hier binnenkort terug te zijn voor een fietstochtje !
